© El independiente | 07/12/2018 | Dolores Ibárruri

Dolores Ibárruri, ‘la Pasionaria’

O 9 de decembro de 1985 nacía en Biscaia Dores Ibárruri Gómez, chamada a pasar á Historia como unha das grandes defensoras da igualdade de dereitos, ademais dunha gran oradora, líder e dirixente comunista.

Nada nunha familia conservadora, como moitas mulleres da época viuse obrigada a abandonar o seu soño (de converterse en profesora) e poñerse a traballar con 15 anos. A pesar disto, sempre a acompañaría a súa paixón pola lectura, que a instruíu na realidade e correntes de pensamento do momento.

Empezou así a interesarse pola ideoloxía marxista e en 1915 casou cun mineiro e militante socialista, tempo no que aumenta o seu interese por involucrarse na política. Así, rompendo cos estereotipos da época, que marcaban que debía quedarse na casa a coidarse do seu marido e fillos, Dolores comezou a escribir en xornais co pseudónimo de la Pasionaria, por coincidir a publicación do seu primeiro artigo coa Semana Santa. Este sobrenome acompañaríaa xa ata o final dos seus días, pois unha dos seus maiores características era a paixón coa que defendía as súas conviccións.

Coa súa maior participación na vida política e nos medios cada vez era máis recoñecida, en especial polos seus dotes para a oratoria. En 1920 participou na escisión do PSOE que daría lugar ao nacemento do Partido Comunista de España (PCE), do que foi unha das primeiras integrantes un ano máis tarde.

O seu  innato talento para a comunicación pública e a súa maneira de facer política fixeron que tomase un papel moi destacado no partido. E mesmo o seu intenso activismo político e participación en manifestacións e reivindicacións sociais levárona a ingresar en prisión en varias ocasións nos primeiros anos 30.

 

Símbolo de resistencia ata o final
Xa durante os anos da Guerra Civil Española converteuse en símbolo do bando republicano. Sería durante estes anos cando a súa figura converteuse na lenda que é hoxe en día grazas ás súas arengas e a súa presenza constante na fronte. Especialmente lembrado é o “Non pasarán” que pronunciou no discurso que deu o 19 de xullo de 1936 no Ministerio de Gobernación como un chamamento á cidadanía para frear o avance do fascismo.

Tras o final da Guerra Civil e o inicio da ditadura de Franco refuxiouse na  URSS, onde continuou co seu activismo e tomou relevancia dentro do movemento comunista internacional. En 1960 deixaría o cargo de secretaria do PCE para ser a súa presidenta.

Tras a morte de Franco, regresou a España e foi elixida como deputada das Cortes Constituíntes en 1977. Doce anos despois falecía unha muller admirada polas súas amizades, pero tamén polas súas adversarias e adversarios debido á incansable loita e defensa das súas ideas e conviccións.
 

Voltar