© La Vanguardia | 16/07/2019 | Autorretrato de Berenice Abbott

Berenice Abbott, figura indispensable da fotografía moderna do s. XX

Podería parecer que a moda dos influencers a través da fotografía é algo recente ou novo, xurdido grazas ás redes sociais. Pero o certo é que xa no século XX existían numerosas persoas que experimentaban coa fotografía como medio artístico e de expresión e que xa se facían selfies e fotos  hípster antes de que estas puxésense de moda.

Sen dúbida, unha desas persoas pioneiras no uso da fotografía moderna foi Berenice Abbott. Nacida un 17 de xullo de 1898 en Ohio, Estados Unidos, dun matrimonio divorciado, foi criada só pola súa nai. Pronto esta zona eminentemente rural quedóuselle pequena para o seu talento e aspiracións e con 18 anos mudouse a Greenwich Village en Nova York. Alí entrou en contacto con grandes intelectuais e artistas da época mentres escribía en publicacións ou facía de modelo de artistas (como Man Ray) para custearse os seus estudos de escultura.

Dentro da escena artística trabou amizade, por exemplo, coa escritora Djuna Barnes, a escultora Thelma Wood, ou o artista Marcel  Duchamp.

A comezos dos anos 20 decidiu mudarse a Europa, vivindo en París e Berlín, onde seguiu estudando e traballando como modelo. Tamén se converteu en asistente de Man Ray, quen a animou a iniciarse no mundo da fotografía.

A partir do primeiro contacto coa fotografía, Berenice namorouse dela e descubriu a súa verdadeira vocación. En 1925 instalou o seu primeiro estudo fotográfico retratando a artistas, escritores, etc. e realizou ao ano seguinte a súa primeira exposición na capital francesa.

A finais da década regresa a EEUU e comeza a que daría lugar á súa maior produción: unha obra documental do crecemento de Nova York. O proxecto comeza de forma independente ata que recibe axuda estatal e é publicado baixo o título Changing New York.

Nestas obras retrata a modernidade que ofrece unha urbe como aquela nos anos 30 e a transformación que está a sufrir a cidade nesta época convulsa. Entre as súas fotografías vemos o crecemento dos rañaceos, lugares emblemáticos hoxe xa desaparecidos, as rúas abarrotadas ou os individuos perdidos entre a multitude.

 

Estamos, por tanto, ante unha fotógrafa que, a pesar de comezar sendo axudante dos ilustres Man Ray e Eugéne  Atget, conseguiu converterse nunha fotógrafa relevante por dereito propio nun mundo e unha época difícil para as mulleres.

 

Retrato da modernidade do  s. XX
Abbott pasou á historia como unha figura clave da fotografía moderna, sendo unha pioneira, rebelde e transgresora na súa faceta artística.

O conxunto da súa obra é unha das máis cativadoras da metade século XX, unindo a través das súas fotografías o París e o Nova York da época, a vangarda da cidade francesa e Europa coa arte na costa este de Estados Unidos.

Berenice  Abbott  imaxinaba na súa mente a fotografía e chegaba ata onde fixese falta para conseguila. Como adoitaba dicir “Non son unha muller decente. Son fotógrafa e vou a calquera sitio”. E así era como conseguía fotografías case imposibles da arquitectura neoiorquina, das zonas máis escuras da cidade, de persoas sen teito ou de mulleres que, como ela, rompía os convencionalismos da época.

A partir dos 50 participou en numerosos e diferentes proxectos, como un de fotografías científicas a pedimento do MIT. Durante estes anos a súa noiva e crítica de arte, Elizabeth  McCausland, foi o seu gran apoio, escribindo varios artigos sobre a obra de Abbott. Tras a morte de McCausland,  Berenice vendeu o arquivo Atget ao Museo de Arte Moderna de Nova York e mudouse a unha casa en Maine, EEUU, onde residiu ata a súa morte en 1991. 

Voltar